TXAPELDUNTradizioak gizakia sentimendurik gabeko lehiaketari bihur dezake. Zama hutsalak batetik bestera garraiatzeko ohiturak gizaki boteretsuaren ustea ematen dio, zentzurik gabeko pisuak mugitzen ditu. Balentriaren ondoko pozak modalak galtzera eraman dezake, lanaren atzetik dagoela jolasa ahaztera, lehiaketa bihurtu denaren jatorria ahaztera eraman dezake.
Prest aditu eta lehiaketariak antzina esne-ontzi zirenak altxatu ditu, heldulekuak eskua zulatu dio. Aurpegia ezkutuan dauka, molde mazizoak eramatearen lotsa ezkutatu nahian.
Batzuetan, arbasoen diziplina entrenatzen ari delarik, zentzugabekeriren batean murgildu dela sumatzen du, deboziorik gabeko festa batean. Txingaren barrenean bederen ura, oinarrizko elikagairen bat edo premiazko likidoren bat eraman nahi luke. Badaki mugitzen duena kiloak besterik ez direla, baina berak bide nekezetan eraman beharreko altxorren bat edo ume zoragarri batentzako zilarra eraman nahi luke.
Lehiaketen arteko atsedenaldietan lehiaketari gihartsua horri guztiari zentzua aurkitu nahian dabil: jolasak hasiera izan bazuen amaiera ere behar du izan. Festa izan dena errutina bihur daiteke, lanaren sostengu bilakatu. Berak ikusi baititu azal iluneko emakume hainbat gizonezkoen zamak eskutan harturik, isilean. Iruditzen zaio emakume horiek irri eginen luketela bere lan zentzugabeari so, beren lanaren oinazearengatik ez balitz, barre eginen luketela iruditzen zaio.
Paisaia erabat idortu da, bizitza orain etengabeko ahalegina da, azalkeriak ez dauka lekurik. Hegoaldetik etorri dira batzuk, toki txikitan elkartzen den jendea eta betirako gure artean geldituko dena. Txinga jasotzaileak bizimodu berria ikasi du eta, bere publikoari azkenekoz begiratuz, zentzurik gabeko zeremoniei bizkar eman die.