HAU JAUNGOIKOA DAJaungoikoa hargina izan zen hilezkor bihurtu baino lehen. Bizkarra makurtuz eta besteok ezin dugun bezala gorputza bihurrituz ikasi zuen harria jasotzen. Guk luma bezala, hark lortu zuen horrela lurraren zama bizkar gainera igotzea. Jaungoikoak gure miseriekin kubo pisua egin eta leporaino altxatu zuen, indartsua gizaki izatea utzi eta betirako Pizti bilakatzen den mugaraino altxatu zuen.
Gaur gizakia besteentzat ahalegintzen da, jadanik ez da bere indarra hobetzeko ahalegintzen. Naturak materiala eskaintzen dio oraindik, baina hark besteentzako jauregiak eraikitzea erabaki du, bisitatuko ez dituen baselizak altxatzeko eta bereganatu ezin dituen dorreak egiteko. Pilatzen du harria bere aurrekoek Egiptoko marmola bezala, piramide berrien esklabo. Eta tenplua bukatuta, jauntxoarentzako hilobia prestatuta, bere morroi-errautsak aire zabalean geldituko dira.
Jaungoikoarengandik ikastea baino ez zaigu geratzen eta gutariko hoberenak mineralaren maisu bilakatzen dira, haren irudi eta antzera bihurtzen dira. Mendiarteko herri askotan mutil asko bizi dira mendiaren barrenean sartuz eta harri irudiko altxorrak atereaz. Denbora harria lantzen eta leuntzen ematen dute, eskulturak egiten, eta eskultura horiek ez dira ilunak izanen, ez dira apaingarri soilak izanen; eguneroko bizitza irudikatuko dute, aitak egunero lokartu arte besoetan hartzen duen umearen irudia gogoraraziko digute.
Harritzarra mendean hartzea garenaren zama onartzea bezalako lana da. Gizaki zintzoen komunitatean, norberak harginari bere oinazearen, nahigabearen, miseriaren zatia emanen dio. Orduan hark jakinen du dagoenarekin fardela egiten, ondar haiekin bola erraldoia osatzen; airea hartu eta trofeo gisa altxatuko du handitasuna.