HUSTIRAKUNTZA ARANAArana jaunaren lantegian atsedenaldiak dira unerik hoberenak langileek soberan duten indarra erakusteko. Langileak tarte horretan altzairuzko habeekin entrenatzen dira, harri askoren pisua daukatenez arrastaka mugitzen dituzte. Harririk balego bizkar gainera altxatuko lituzkete; idirik balego, xamur-xamur hitz eginez karga mugiaraziko liekete. Sirenak atsedenera deitzen du, isiltasunera, indar berritzera. Baina nagusiak ez du geldialdirik hartzen, ez da baretzen, ez da gelditzen, odola hoztu edo eskuak lokartuko zaizkion beldur.
Tailerrari bizkar emanez eserita dagoen gaztea aspaldiko nagusi hura bezalakoa da, hasierako ugazaba harekin antza izugarria du eta oraingoak hildakoan utziko duen lekua beteko duen berdina da. Bada zerbait haien keinuetan, haien jarreran berdintzen dituena, kristala baino askozaz ere tarte zabalagoa ezartzen duena. Ahotsek beharbada doinu ezberdina izanen dute, baina berdin hitz egiten dute, berritu nahian alferrik dabilen ahotsa.
Arana jauntxoak ez du bere langileen atsedena ulertzen, basakeria jolas bihurtzea. Badaki lanak nekea duela, gorputz ahituarekin gizakia mantsoa dela eta sumisioak ez duela basatikeriarik. Burdin habeen erakustaldiaren aurrean enpresariak irri egiten du kristalaren bestaldetik, egunaren bukaerarako leher egindako ume-langileria izan nahi du. Batzuetan ikuskizunarekin gozatu eginen luke, baina aspaldian ez die jaramonik egiten bere sentimenduei.
Eta sari gisa erabilitako habea gotorlekua botatzeko ere erabil daiteke. Arrastaka darabiltenek jakinen dute ere aurrealdera bultzatzen, barruraino sartuko dira eta ez ditu geldiaraziko betiko ahotsak. Ospakizuna garrasi iraultzaile bilakatuko dute, gizaki nekatuen aldarri. Orduan garai bateko hitza ez da aski izanen, ezta etorkizunerako promes hutsal hura ere. Orain altzairua eskuarteko arma bihurtuko da eta langileak maisuari mendekua hartuko dioten ikasleak izanen dira.