SEGALARIDagoeneko ez du inork sinesten lurralde birjinetan, nekazaria jada ez da gizaki inozentea. Dagoeneko oso atzean gelditu zaizkio mendia gaiztakeria ororen babesle zeneko garai haiek, erasotzaile ororen kaltetik gordetzen zueneko garai haiek. Joan dira urteak eta ideiek haitzartea igaro dute, norberaren moralak baino ez die eusten. Errezeloz egiten zen hura eguneroko bilakatu da; zaharrenek ere ahaztua dute antzinako bizilegea.
Belarra betiko tresnarekin mozten da oraindik, mozteko eta lehiatzeko segarekin, lurrari behar ez duen guztia kentzen dion xafla zorrotzarekin. Sega hartzeko modua antzinakoa da, bi eskuekin heldu ebakia bizkor egiteko.
Zangoak malgutuz gorputza makurtu justu indarra aurrerantz botatzeko, bete-beteko ebakia egiteko. Orduan lurrak zurtoinak utziko ditu eta hurrengo uzta emateko eremu oparoa bilakatuko da.
Pentsua animali hondakinekin nahasi zenez geroztik agertu dira behiak otso buruekin, landare haragijaleak ume jostariak harrapatuz eta makila-sugeak diruditen emakumeak. Kanposantuan ez da kabitzen jada hainbeste heriotza arrotzik; altzifrezko lorategirik ez gehiago. Erreinu berrirako etsia hartu du dagoeneko nekazariak, jada badaki ez dela eskrituretako paradisua. Ahoan maskara duela egiten du lan, aire soberakinik ez hartzeko plastikozko bahea ahoan duela egiten du lan.
Eta okerrena ez da ingurumenaren kutsadura, ezta azienda hondatzen ari diren izurriteak ere, ezta hilotz ugariak ere. Okerrena milaka hektarea segatzeko adina izerdi izan eta metro bat bera ere ez edukitzea da, latzagoa da etsaiari lagundu izana eta hainbeste miseria ezin eramana.