NUNCA MÁISDagoeneko badakigu jokoa aurrena lana izan zela eta sakrifizio bilaka daitekeela. Gizakia animaliak tiraka hasi zen, lokatzetan trabatutako gurditik tiraka, igo ahal izateko soka batetik tiraka. Kalamuari eutsiz erre zitzaizkion eskuak eta odol ildoak egin zitzaizkion larruazalean. Sokarekiko harremana beharrezko zorigaitza da, besterik ezean bere burua salbatzeko azkeneko euskarria. Ahalegin horretan giharrak berritzen zaizkio, hil arte tiraka ari liteke.
Arrantzaleen itsasoan ura belztu egin da, lokatz beltza bezain beltz bihurtu da. Espartzua erabiltzen ikasi zuen gizonak ez zuen uste izango ozeanoa garbitzeko erabili beharko zukeenik, olio beltzez betetako pertzak ateratzeko erabili beharko zukeenik.
Beti iruditu zitzaion noizbait negar egitekotan, hiltzen ari zen animalia ezin libratuak edo ekaitzaren erdian itotzen ari zen lagunari ezin lagunduak eraginda eginen zuela. Uste zuen hondartzan soilik maskor hustuak, arrezifeetako algak eta itzultzen ez dakiten karramarroak gelditzen zirela.
Karelean makurturik amorrua jaiotzen zaio barrenean, miseria arrantzalea da. Eskumuturrak itxita, bi ukabil elkar hartuta, amorru eskukada kanpoalderantz. Eta bere larruaren odol guztiak soka osoa estaltzen du, biziaren erreakzioa da. Marea beltzak iparraldea hartu ote duen jakin nahi du nunca mais, eta itsaslabar berdeetaraino iritsi ote den marea beltza nunca mais eta Irlandako bakailao eremuak harrapatu ote dituen marea beltzak. Badaki ozeanoa berbera dela leku guztietan, inork gelditu ezin duen indarra dela.
Itsaso beltza gureganaino iritsi baino lehenago, gizakiak sokarekin tiratzen zituen pisuak, ez zion zamari beldurrik sokatik tiratzerakoan. Bazekien sokaren bestaldean putzutik ateratako ura, animalia basatiren bat edo sua pizteko egurra aurkituko zuela. Festan lana jolas bihurtzen zen, antzinako borroka bat. Lerro batez berezitako bi talde eta defendatu beharreko eremua. Orduan ere espartzuak odoletan uzten zituen behatzak, baina oinazerik gabeko zauriak ziren.