ISASOA/ITXASO/PATERA
Itsasarteak itxi ezin duen uretan itsasontzia lehian aritzeko tresna izan daiteke, baina baita itsasertzeraino iristeko bide bakarra ere. Olatuak beti dira berdinak, beti dago zeruertzean harrapatu nahi den lur puska, baina batetik bestera izugarrizko aldea dago. Soilik aurpegiei erreparatuz gero, batzuetan badirudi oinaze bera dutela denek, arraunlarien ahaleginak nahasten gaitu. Baina badakigu batzuek lehiaketa galtzen duten une berean, besteek bizitza gal dezaketela.
Santa Klara uhartea da arraunlarien helmuga, nork bere taldeko koloreen alde egiten du izerdi eta ahalegin.
Bidaiaren amaieran ez dio axolarik egurra hausten bada, edo arraunetako haritza erabat usteltzen bada, bidaiariaren besoak prest daude berriro atzera egiteko. Jai egun batean jendearen txalo artean itsasoa zeharkatzeak ez du hainbesteko meriturik, nekea berdina bada ere. Olatuen artean entzuten da arraunen soinua, lehiaketarien arnasarena eta lemazainaren oihuak. Lehiaketariak jokoan murgilduta daudenean garaipena itxaropen xumea da.
Hegoaldeko olatu basatietan Haitza inoiz ikusiko ez den itsaslabarra da, gorputzak uzteko hondartza bat. Baina bidaia tragedia bilakatu aurretik, hor ere izan da gizon eta emakume talde ausarta arraunean, tenporala gobernatu nahian ibili den ahalegina, distantzia gainditzeko desio kolektiboa.
Oraingoan ez da inor haien zain helmugan, eta baldin bada abialekura itzularazteko egonen dira haien zain helmugan; ez dute zorionik edo saririk izanen helmugan. Lehiaketa gizonezkoen sufrimendua da, eta hejira denon zoritxarra da, oinazea konpartitzen delako heriotza konpartitu aurretik.
Orio eta Hondarribiako galeoteak odol arrastoak utziko dituzte beharbada arraunetan edo traineruaren zolan ur gaziarekin nahaste; larruazala eroriko zaie agian eta eskuak haragi bizitan helduko diote arraunari, baina ezbeharrari ausardiaz aurre egiten ikasi dute, badakitelako itsaso berean kaira inoiz iritsiko ez diren itsasontziak badirela.
Itsasarteak itxi ezin duen uretan itsasontzia lehian aritzeko tresna izan daiteke, baina baita itsasertzeraino iristeko bide bakarra ere. Olatuak beti dira berdinak, beti dago zeruertzean harrapatu nahi den lur puska, baina batetik bestera izugarrizko aldea dago. Soilik aurpegiei erreparatuz gero, batzuetan badirudi oinaze bera dutela denek, arraunlarien ahaleginak nahasten gaitu. Baina badakigu batzuek lehiaketa galtzen duten une berean, besteek bizitza gal dezaketela.
Santa Klara uhartea da arraunlarien helmuga, nork bere taldeko koloreen alde egiten du izerdi eta ahalegin.
Bidaiaren amaieran ez dio axolarik egurra hausten bada, edo arraunetako haritza erabat usteltzen bada, bidaiariaren besoak prest daude berriro atzera egiteko. Jai egun batean jendearen txalo artean itsasoa zeharkatzeak ez du hainbesteko meriturik, nekea berdina bada ere. Olatuen artean entzuten da arraunen soinua, lehiaketarien arnasarena eta lemazainaren oihuak. Lehiaketariak jokoan murgilduta daudenean garaipena itxaropen xumea da.
Hegoaldeko olatu basatietan Haitza inoiz ikusiko ez den itsaslabarra da, gorputzak uzteko hondartza bat. Baina bidaia tragedia bilakatu aurretik, hor ere izan da gizon eta emakume talde ausarta arraunean, tenporala gobernatu nahian ibili den ahalegina, distantzia gainditzeko desio kolektiboa.
Oraingoan ez da inor haien zain helmugan, eta baldin bada abialekura itzularazteko egonen dira haien zain helmugan; ez dute zorionik edo saririk izanen helmugan. Lehiaketa gizonezkoen sufrimendua da, eta hejira denon zoritxarra da, oinazea konpartitzen delako heriotza konpartitu aurretik.
Orio eta Hondarribiako galeoteak odol arrastoak utziko dituzte beharbada arraunetan edo traineruaren zolan ur gaziarekin nahaste; larruazala eroriko zaie agian eta eskuak haragi bizitan helduko diote arraunari, baina ezbeharrari ausardiaz aurre egiten ikasi dute, badakitelako itsaso berean kaira inoiz iritsiko ez diren itsasontziak badirela.
Patera