KORRIKAHizkuntza baten aldeko lasterketa festa da, une alaia. Buruan doanak bandera bat darama, baina bake sinboloa da. Lasterketaren haseran doanak zuzia darama piztuta; lehiaketariek agurra egiteko erabiltzen duten sua da. Jendearen artean ohorezko bidea irekitzen du suarekin, legoatako ahalegina iragarriz sartzen da paisaia bere argitasunarekin beteaz.
Herri honetan bada gizon eta emakume erreleboa hizkuntza oinez salbatzeko prest, bada irabazle dortsala eta bihotza indartsu daraman giza talde prestua. Mendian gora, ibarretan barrena, iturrietatik sortuz datoz. Ikusi izan dituzte, bai, gauez, baita ibaiak inguratuz ere, baita ezinean dabiltzanen zama jasoaz ere. Egunez kolore puntuak baino ez dute ematen, gauez suaren inguruan bildu eta segitzen dute.
Haien hizkuntza gure arbasoena da, elkar ulertzeko mezua. Harekin eskatuko dugu behar duguna eta soberan duguna eskainiko, silaba ezberdinetako abestia emanen du. Agurtuko gaituztenean aspaldikoa irudituko zaigu, egun askotako ibilbidea antzemanen zaie, baina ibileran eta keinuetan bertan ditugula jakinen dugu.
Korrika odol erreka oparoa da, bere ibilbidea egiten duen uhar garbia, ondoko bide guztiak argiz beteta uzten dituen indarra. Totemaren begiradapean, mezulariek prestatutako arrailetatik sartu eta hitzari egiten diote leku. Haitzak erraldoi begiak ditu gu babesteko, lehertzear dagoen mendia da. Soilik artistak igo dezakeen lekutik, lasterka datozen gizon eta emakumeak lerro xumea baino ez dira, gerrarik gabeko gudariak.
Haitzartetik igaro eta zelaira irteterakoan, guk ohore guardia osatuko dugu eta ongietorria eginen diegu. Agian ibaiaz bestalde elkartuko gara haiekin, edo Argaren gaineko zubian edo ertzetako harri gainetan. Ordurako giza kateak lurraldea hartua izanen du eta haren hizkuntza elkarrizketarako opari izanen da.