HARRI BELTZAGaraiak aldatu egin dira eta itsasarteko urperatzetik onik atera zirenek urteak dituzte gurekin. Gizaki ezberdinak adiskidetu egin dira, nekazari eta abeltzainek leku berean bizitzen hasi zirenean interes berdinak eta gogo beretsuak deskubritu zituzten. Kanpotarrak beste hizkuntza bat ikasi zuen eta bertakoak idiak esku-ferekaz akuilatzen ikasi zuen. Gurdi-animaliak hitz leunak nahikoak zituela, ez zuela artzain zaharren egurrik jaso behar.
Buruan kolore ezberdinak janzten badituzte ere, Kexeta eta Manu familiakoak dira lehena seme-alabarik izan gabe hil eta bere estirpeak bigarrenean oinarritu beharko zuela ulertu zuenez geroztik. Animaliak errespetatu eta harri beltza mugitzeko eran ikusi zuen Kexetak ahaidetza lagunarengan eta orduan ohartu zen ez zuela oinordeko hoberik aurkituko. Horregatik dira hain antzekoak erreliebeak, basamortuko feza eta tumuluaren azala. Baserritarrak lurrarekin bat egin eta hauts bera bihurtu zenean antzinako hezur asko agertu ziren eta Manuren arbasoak ziren.
Purutasunaren sinboloak erortzen ari diren garaiotan, gure arbasoen haritzak nostalgia utzi eta gauza arrunten zoriontasun bizia hartu du. Mundu mestizo batean loratuko da berriz eta udaberrian etsaien kontrako armadura atera beharrean hosto berriak jaioko zaizkio, hostotza distiratsua jantziko du. Eta haren gerizaren bila dabiltzanek jakinen dute argirantz zuzendutako landarea ezin dela desberdintasunaren babesleku izan, umeak bezala elkartzeko etxola magikoa izanen dela.
Manuk harri beltza inork baino arinago mugitzen duen aldiro Kaxetarekin oroituko da, hitzen esanahia erakutsi zion lagunarekin. Idien lorpen oro dedikatuko dio eta garaipen guztietan haren hilobian minutu bateko ixiltasunean otoitz eginen du. Herri hau ez da orain ehun urte bezalakoa, ezta gizakiak abereak urki adarrez akuilatzen zituzten garaietakoa ere, baina eternitatea igarotzeko leku ederra izanen da.