GOIZEDERBiluzik laiaren gainean, Mari hurbil dauden denborei begira dago, itxaropenik gabeko paisaiari so. Emakume erremintaren gainean, ikusten ari dena ikusitakoa baina askotaz ere okerragoa da, bizitzaren amaieraren seinaleak dira. Golde herdoildua eta zuhaitzik gabeko mendixka aski dira gertatzen ari denaz ohartzeko. Beste ametsen bat gura luke, baina badaki irudikatzen ari zaiona gertatuko dena dela. Aurpegian harridura eta kezka ageri zaizkio, lehen ere izan du amets hau.
Ibai bete, lur oparo eta landa basatiko iraganaren gizaki bizi bakarra da Mari. Etxea eta gizonak galdu zituen, orain soilik laia eta hil arte lagunduko dion abere bat dauzka. Laia bere umeak lurperatzeko hilobi zerrenda egiteko erabili du, hildakoz beteriko lorategia berdintzeko. Zergatik egin duen negar ahaztu arte eginen du negar, ondoren Lurra estreinatu zuenaren ilusioarekin hasi nahiko du berri-berritik.
Marik uste du milurteko honetan iraganean eduki genuenaren memoria lagungarri izanen dela, gure alde eginen duela izan zenaren oroitzapenak. Bi Ahizpetako tartean Arakil ibaia gogoratzeak, harri tartea zulatzeko eta sakonean putzuak aurkitzeko adina indar emanen digula. Berak uste du lur idortutik lakua sortu daitekeela, basamortua goldatuz gero landareak jaioko direla. Eta oraindik alfer lurra denari so, hondamendiaren ondoko lehen zibilizazioa emakumezkoena izatea du amets.