TREGOA !Aizkorak izei asko bota du, pinu zerra osoak. Mendi asko dago puntu zuriz josita, botatako haritzen zauri sendaezinak agerian. Egurra ibaian behera doa almadiazainen laguntzarekin; enbor batzuk bidean hartu eta pasta egiten da, idazteko pergaminoa egiten da.
- Geldi hadi, egurgile!
Ibaiertzeko makalak goragoan izan zenaren oroitzapen bilakatu dira, uraren bidearen seinale. Esaten dute lehen basoa mendi gailurreraino iristen zela, eta bide guztietan itzala ematen zuela. Orain egunak mendian ibilita ere ezin da artaldearentzat aterperik aurkitu.
Udazkenean erortzen dira hostoak eta adarrak biluztuta gelditu, baina makalak noiznahi ari dira hiltzen.
- Geldi hadi, egurgile!
Bidegurutze honetan urak ere elkartzen dira, elkartuz gero ibai ederra sorraraziko duten errekastoak. Ertzean esertzen denak ikus ditzake lokaztutako elur hondarrak, baita sustraietara lotutako animaliak ere, edo urperatu gabeko harri koxkorrak ere. Baina zubipetik doa goialdeko bizitza, isilpean itotzen doan bizitza. Eta alubioi basati honetatik soilik paper bilakatuko dena salbatuko da.
- Geldi hadi, egurgile!
Elizako oholean enbor gehiago jaitsiko ez den egunerako meza dago iragarria, azkeneko baltsa-gidaria etortzen den egunerako. Hau txapela astinduz sartuko da, itxaropenezko keinua eginez. Botatako gaztainondo guztien alde eginen da otoitz, ezabatutako muga guztien alde, zelai bihurtutako zumardi guztien alde. Orduan aizkora daraman gizonak begi tristeak kanpandorrera igoko ditu eta bizirik dirauten zuhaitzei barkamena eskatuko die eta hildako zuhaitzei ere barkamena eskatuko die.
- Hoa bakean, egurgile!